جمعه حدود 2 تا 3 مليون نفر به اطراف دانشگاه تهران اومدند تا نشون بدن كه ما تا آخرش هستيم. موسوي و رهنورد و كروبي و محمد رضا خاتمي و عبدالله نوري و محسن رضايي و ناطق نوري و خيلي هاي ديگه هم اومده بودن.
دوست داشتيم هاشمي به نفع ما حرف بزنه اما اگه نميزد هم براي ما فرق زيادي نداشت. ما ميخواستيم از اين فرصت براي خودنمايي استفاده كنيم و حرفمون رو بزنيم. اما حالا همگي خوشحاليم كه هاشمي هم حرفهاي ما رو زد. البته نه به صراحت ما، بلكه با ادبيات رئيس خبرگان و مجمع تشخيص مصلحت همين نظام. هاشمي عاقلانه ترين كار رو كرد. از اون طرف كه رونده شده، و زيرك تر از اينه كه كاري كنه از اين طرف هم مونده بشه.
جالب ترين حرف هاشمي براي من خاطراتي بود كه از زمان مبارزات قبل از انقلاب نقل ميكرد. گفت كه: "اون موقع نزديك به 30 سال طول كشيد تا مردم آگاه بشن. بعدش مردم چنان آگاه شدند که اونهایی که سنشون اقتضا میکنه میدونن مردم چطور تو خیابونها آمدن. همین خیابونهای پر از نیروهای حامی امام و مردم، کمر دولت بسیار مغرور و متکبر رژیم پهلوی رو که اون موقع از ارتجاع و شرق و غرب کمک می گرفت و بخاطر گرون شدن نفت هم انبار پولش پر بود هرکار میخواست می تونست بکنه ولی این مردم اومدن و آنچنان ابهت مردم اونهارو گرفت که ول کردن رفتن و ما اینجور پیروز شدیم."
هاشمي با اين حرفها قصد داشت به ما اميد بده، واسه همين هم گفت: "همه ي ما ضرر كرديم". هاشمي با اين حرفها ما رو به ادامه ي اعتراضاتمون هم دعوت كرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر